1. Odo Dobrowolski, Autoportret z papierosem, 1907 r.
Miasto, jego potęga, zgiełk, lecz także nastrój i swoista magia od wieków fascynowały artystów. Widoki miejskie doczekały się klasyfikacji jako odrębny gatunek malarski, zwany wedutą (z włoskiego: panorama). Włoskie pochodzenie tego terminu nie jest przypadkowe, bowiem w wieku XVIII, kiedy ten gatunek zaczął się rozpowszechniać, głównym ośrodkiem malarstwa wedutowego była Wenecja, stanowiąca niewyczerpane źródło inspiracji dla licznych, nie tylko włoskich artystów. Znakomitymi wedutystami byli również Holendrzy, odwzorowujący widoki miejskie z niemal fotograficzną precyzją. Do najchętniej uwiecznianych europejskich metropolii, począwszy od schyłku XVIII wieku, należał Paryż, tłumnie odwiedzany przez oczarowanych nim malarzy, nierzadko znajdujących w nim swoją artystyczną przystań.
Odo Dobrowolski, Paryż nocą, 1911 r, technika mieszana, ARTYKWARIAT
Jak mawiała Coco Chanel: Moda przemija, styl pozostaje. Erté – bohater wczorajszego spotkania ze sztuką jest tego najlepszym przykładem. Michał Jost-Prześlakowski przeniósł nas w świat lat dwudziestych, przybliżając życie i artystyczny dorobek tego wybitnego twórcy art déco.
1. Od lewej: Florenz Ziegfeld, Romain de Tirtoff, Alfred Cheney Johnston
Z takim określeniem spotkać się można często. Odnosi się ono do bogatej historii i wyszukanego stylu danego obiektu. Są też przedmioty, o które trzeba dbać niemal jak o żywe istoty. W razie niedostatecznej opieki będą niedomagały i potrzebowały fachowej pomocy, aby pełnić swoją funkcję. Są nimi zegarki mechaniczne.
1. Mechanizm zegarka manufaktury A. Lange und Söhne