Dziewczynka ze szklaną kulą

Otto Herbig [1889 r. Dorndorf - 1971 Weilheim] - niemiecki artysta, uznawany za jednego z prekursorów ekspresjonizmu w Niemczech.

W latach 1909 - 1911 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, tam zetknął się z Ekspresjonizmem, który wywarł na niego ogromny wpływ. W latach 1912-13 studiował w Weimarze w szkole Sztuk Pięknych, gdzie poznał ekspresjonistów m.in. Rudolfa Wackera, Otto Pankoka, czy Gerta Wollheima.

1913 rok okazał się być przełomowym dla jego twórczości, poznał wówczas rzeźbiarza Ernsta Penzoldta, z którym odbył podróż do Paryża, aby w końcu osiąść w Berlinie, a kontakty z firmą rzeźbiarską Pezoldta, w której poznawał kolejne odsłony Ekspresjonizmu, były kluczowe w dla poprawy stylu jego prac.

W czasie I wojny światowej Herbig służył w armii, stacjonował m.in. w Ostendzie, gdzie poznał Jamesa Ensora. Wojenne doświadczenie wpłynęły na twórczość Herbiga w tamtym okresie, widać to m.in. w serii później opublikowanych litografii pt. "Die Schaffenden" ("Twórcy").

Herbig ożenił się zaraz po wojnie w 1919 roku, w tym czasie jego prace przepełnione są klimatem ciepła domowego ogniska i skoncentrowane zazwyczaj na subtelnej relacji matki i dziecka. Jedne z najbardziej znanych prac to "Odpoczywająca matka" czy "Całująca mama".

Kilka lat później, artysta musiał zmierzyć się z wielką traumą, w 1926 roku umiera jego żona, a po niej w 1928 r. jego syn Tyl. Ta prywatna walka wniosła widoczną zmianę w styl Herbiga, który stał się bardziej subtelny i przepełniony silnymi, osobistymi emocjami.

W latach 1928 - 58 wielokrotnie podróżował do Włoch. W roku 1929 dołączył do grupy artystycznej w Villa Massimo w Rzymie. Nawiązał kontakty z  twórcami należącymi do osławionej niemieckiej grupy ekspresjonistycznej Die Brücke. Herbig dołączył do Die Brücke i zaczął prezentować swoje prace na jej wystawach.

Podczas II wojny światowej sztuka Herbiga, podobnie jak i innych modernistów, zakwalifikowana została jako sztuka zdegenerowana i zakazano prezentowania jej w miejscach publicznych. Po wojnie artysta uczył w szkole Sztuk Pięknych w Weimarze.

 

Pod koniec życia osiadł w Weilheim i wrócił do malarstwa. Jego prace niosły ze sobą smak i styl o proweniencji wypływającej wciąż z twórczości grupy Die Bücke. Zmarł w Weilheim w 1971, a jego prace cenione są przez wiele galerii m.in. Narodową Galerię Zachodnich Niemiec, Möller, Nierendorf i von der Heyde.